bladmuziek
Door de populariteit van de artiesten en de muziek in café-concerts en cabarets was er in het fin de siècle een levendige markt voor bladmuziek.
Om de verkoop te bevorderen lieten uitgevers de omslagen illustreren door prentkunstenaars. Voor de kunstenaars betekende dit brood op de plank én bekendheid onder een groot publiek.
Sommige illustraties waren van zo’n hoge kwaliteit dat ze ook werden uitgegeven als verzamelaarsedities, zonder tekst en notenschrift.
-
Anekdotische voorstellingen
Het grote publiek had veel waardering voor de omslagen van Théophile-Alexandre Steinlen, met anekdotische voorstellingen in een realistische stijl.
Hij ontwierp er bijna tweehonderd, vooral voor liedjes van maatschappelijk geëngageerde chansonniers maar ook voor licht klassiek. Maar het was Henri-Gabriel Ibels die uitgroeide tot de populairste illustrator van liedjes.
Sommige van zijn prenten verbeelden de uitvoerende artiest, met wie hij vaak bevriend was, andere tonen de inhoud aan de hand van allerlei types.
De bladmuziek werd vaak gedrukt op goedkoop papier, met ruimte voor een prijsopgaaf van andere versies van dezelfde partituur en reclame voor andere bladmuziek.
-
Experiment
Naast commerciële illustraties waren er ook kleinschalige initiatieven van kunstenaars zelf, met een modern en experimenteel karakter.
Het hoogtepunt zijn de muziekboeken die Bonnard maakte met zijn zwager, de componist Claude Terrasse.
In de prenten voor Petites scènes familières vertaalde Bonnard de emotie en het ritme van de muziek in intieme huiselijke taferelen, opgebouwd uit een decoratief spel van golvende lijnen.
Verder lezen
Gale B. Murray, ‘Music Illustration in the Circle of Bonnard. From Naturalism to Symbolism’, in Phillip Dennis Cate et al.,_ Prints abound. Paris in the 1890s_, Washington/Londen 2000
Gérard Millot, ‘Henri-Gabriel Ibels, Nabi Illustrator of Songs. A Catalogue Raisonné of his Music Sheets’, Zimmerli Journal (2005), nr. 3, pp. 198-215
