zinkografie
De grafische vlakdruktechniek zinkografie is nauw verwant aan de lithografie, maar in plaats van op de onhandelbare, dure lithografische steen tekenden prentmakers op een zinken plaat.
Ze werkten met lithografisch krijt, inkt, gom, tusche en lavis, dat door de oxidatie met het zink en in combinatie met zuurstof en water een uitgesproken korrelige textuur oplevert. Deze peau de crapaud (paddenhuid) maakt dat je een zinkografie kan herkennen.
-
De zinkografie in Bretagne
Het medium van de zinkografie had de voorkeur van Paul Gauguin, Emile Bernard en anderen die rond 1890 in het Bretonse dorp Pont-Aven werkten.
Omdat er geen professionele grafische ateliers in Bretagne waren, bood de zinkografie een handig en betaalbaar alternatief voor de traditionele lithografie.
Bovendien paste de unieke korreligheid van de zinkografische druk heel goed bij de ruige, primitieve esthetiek die door de School van Pont-Aven werd nagestreefd.
-
Experimentele technieken
De prentmakers van Pont-Aven, zoals Emile Bernard, experimenteerden met een heel scala aan technieken, waaronder de zinkografie.
Naar verluidt kerfde Bernard zijn tekening eerst in een blok hout om het beeld daarna over te zetten op een zinken plaat en deze af te drukken.
Deze wonderlijke werkwijze maakte dat hij de zinkografie makkelijk kon wijzigen, maar tegelijk de middeleeuwse esthetiek van de houtsnede behield.
Verder lezen
Caroline Boyle-Turner, The Prints of the Pont-Aven School: Gauguin and his Circle in Brittany, Lausanne 1986
Agnieszka Juszczak e.a., Paul Gauguin: The Breakthrough into Modernity, Amsterdam 2009
Dennis Delouche, Les Peintres de la Bretagne, Quimper 2012
