aquatint
Als prentkunstenaars met druktechnieken experimenteerden, was dat vaak omdat ze naast lijnen ook vlakken wilden creëren, of zochten naar en meer variatie in toon.
Vóór de ontwikkeling van de aquatint gebruikten etsers technieken als arcering, kruisarcering, roulette en stippelgravure om vlakken op te vullen en een illusie van licht en duisternis op te roepen.
Bij aquatint gebruikten prentmakers een poreuze, zuurbestendige hars om zachte, egale vlakken te verkrijgen.
-
Kleurenaquatint
Met aquatint konden niet alleen monochrome prenten worden gemaakt in een waaier aan lichte en donkere tinten, maar ook werken in kleur.
Dit kon op twee manieren: de prentmaker kon voorzichtig op één plaat verschillende kleuren inkt wrijven, een techniek die bekend staat als à la poupée, of per kleur met een aparte plaat werken en deze precies op elkaar laten aansluiten met behulp van registerspelden.
Beide methoden geven een delicaat resultaat, als de wassingen van een aquarel. Vanwege dit subtiele effect werd de techniek vooral gebruikt voor de belle épreuve, de sjiekere kunstdruk in beperkte oplage.
-
Stemmige schaduwen
De subtiliteit van de aquatint werden erg gewaardeerd door symbolistische prentkunstenaars die hun werk wilden doordrenken met mystiek en suggestie.
De sfeer van een nevelig Bretons landschap of een straat in de stad kon met behulp van de techniek overtuigend worden weergegeven.
Eugène Delâtre’s creerde stemming in zijn Parijse stadsgezicht, Impasse Trainée, Montmartre door het aanbrengen van diffuse schaduwen in aquatint.
Verder lezen
Henri Dorra (red.), Symbolist Art Theories: A Critical Anthology, Berkeley 1994
Anthony Griffiths, Prints and Printmaking: An Introduction to the History and Technique), Londen 1996
Ad Stijnman, Engraving and Etching 1400-2000: A History of the Development of Manual Intaglio Printmaking Processes, Houten 2012
