poëzie
De symbolistische dichters uit het fin de siècle, zoals Stéphane Mallarmé en Paul Verlaine, waren geïnteresseerd in het verkennen van het innerlijk: de droom, de geest, het gevoel.
Hun fascinatie voor de werelden achter de zichtbare werkelijkheid deelden ze met symbolistische prentkunstenaars.
Samen werkten ze aan luxueuze boeken, waarin hun collectieve visie aan een select publiek van gelijkgestemde bibliofielen en prentverzamelaars werd gepresenteerd.
-
Corresponderende kunsten
De prenten die kunstenaars als de Nabis maakten naar gedichten zijn doorgaans geen letterlijke Illustraties van de inhoud.
Ze geloofden dat de abstractere elementen van poëzie, zoals de cadans en harmonie van de dichtregels, direct correspondeerden met de geuren van een parfum, de noten van een muziekstuk en de lijnen en kleuren van een schilderij of prent.
Het visioen van een verloren liefde dat Mallarmé in zijn gedicht Apparition opriep, werd door Maurice Denis in een kleurenlitho uitgedrukt en bezongen op muziek van André Rossignol.
-
Prent en gedicht als decoratieve harmonie
George Auriol integreerde de eerste strofe van het gedicht Nocturne van Charles Cros in zijn kleurenlitho Bois frissonants voor het prestigieuze prentenalbum L’Estampe originale.
De decoratieve wijze waarop hij de woorden vormgaf en om de droomachtige vrouwenfiguur plaatste, geven een extra visuele dimensie aan de woorden, terwijl de dichtregels op hun beurt de melancholieke stemming van de voorstelling versterken.
Verder lezen
Jean-Paul Bouillon, Maurice Denis, Genève 1993
Henri Dorra (red.), Symbolist Art Theories. A Critical Anthology, Berkeley 1994
Carlyle Ferren MacIntyre, French Symbolist Poetry, Berkeley 2007
