Nabis
De Nabis waren jonge kunstenaars die elkaar rond 1890 vonden in hun gedeelde artistieke zoektocht naar een ‘schoonheid buiten de zichtbare werkelijkheid’.
De groep bestond onder anderen uit Pierre Bonnard, Maurice Denis, Henri-Gabriel Ibels, Paul Ranson, Ker-Xavier Roussel, Paul Sérusier, Félix Vallotton en Edouard Vuillard.
Hun grote voorbeeld was de symbolistische kunstenaar Paul Gauguin. Onder zijn supervisie schilderde Sérusier in 1889 een abstract landschapje, dat de Nabis als ‘talisman’ de weg wees naar een nieuwe, meer doorvoelde kunst.
-
Persoonlijke abstracties
De Nabis experimenteerden ook volop met de artistieke mogelijkheden van de kleurenlithografie.
Net als in hun schilderijen en tekeningen verbeeldden ze in hun prenten intieme persoonlijke ervaringen en gevoelens middels een naïeve, decoratieve beeldtaal, met heldere kleurvlakken, sierlijke lijnen en nadrukkelijke contouren.
De prentenseries die ze rond 1900 maakten voor de handelaar Ambroise Vollard zijn absolute hoogtepunten in de kunstgeschiedenis.
-
Toegepaste prentkunst
De Nabis hadden ook de ambitie om kunst meer te integreren in het dagelijks leven, iets waar de prentkunst zich bij uitstek voor leende.
Zo ontwierpen ze talloze affiches, theaterprogramma’s, kunstenaarsboeken en bladmuziek om hun omgeving mee te verfraaien.
Wel bleef hun subtiele, vaak moeilijk te doorgronden kunst doorgaans beperkt tot hun eigen kring van schrijvers, theatermakers en verzamelaars.
Alleen Ibels en Vallotton wisten met hun illustraties voor bladmuziek en voor tijdschriften een breed publiek te bereiken.
Verder lezen
George L. Mauner, The Nabis. Their History and their Art 1888-1896, New York 1978
Patricia Eckert Boyer (red.), The Nabis and the Parisian Avant-Garde, New Brunswick 1988
François Fossier, La nébuleuse Nabie : Les Nabis et l'art graphique, Parijs 1993
